In februari 2018 startte ik mijn stage op zorgboerderij Tallaart vzw. Als psychologisch consulente in spe, op mijn 20 jaar, kreeg ik hiermee de kans om twee van mijn interesses te combineren: natuur en mensen. Ik leerde connecties maken met verschillende personen die elk zijn moeilijkheden meedroegen. Maar net dat verdween op de achtergrond.
Helpen groeien
Waar zij in de maatschappij als ‘persoon met autismespectrumstoornis’, ‘iemand vanuit psychiatrie’ of ‘probleemjongeren’ gezien werden, waren ze hier personen die in de landbouw stonden. Mensen die bijdroegen, op hun manier, aan een organisatie. Zij die een meerwaarde leverden. Al snel ontstonden er vriendschappen tussen mij en zorggasten. Ik voelde me er thuis. Naast de begeleiding die ik deed, leerde ik ook de achtergrond kennen. Ik ervaarde hoe het niet vanzelfsprekend is om dit initiatief overeind te houden. Hoe betrokkenen veel opzijzetten om de zorgboerderij staande te houden. Na mijn stage ben ik actief gebleven op Tallaart. Ik probeerde verder de omgeving aan te passen aan de zorggasten om het voor hen zo vlot mogelijk te houden en ik investeerde mijn tijd, samen met andere betrokkene en vrijwilligers, met veel plezier in de groei van de boerderij.
Zelf groeien
In de zomer van 2018 kreeg ik te maken met persoonlijke moeilijkheden. Deze maakten dat ik even minder betrokken kon zijn in de zorgboerderij. En toch hebben we elkaar niet losgelaten. In maart 2019 stelde Evi Van Camp, vertegenwoordiger, mij de vraag of ik als voorzitter wou optreden. Geweldig vond ik dat! Met enorme dankbaarheid nam ik dat aan.
In het jaar dat daarop volgde, ben ik veel gegroeid. Ik leerde het reilen en zeilen nog beter kennen. Daarnaast kreeg ik ook de kans om op het landbouwbedrijf zelf te werken. Hierdoor kreeg ik steeds meer inzicht in de taken op zo’n bedrijf en hoe we zorggasten hierin kunnen betrekken.
De meerwaarde van zorgboerderijen lijkt mij al lang bewezen. Maar ook de uitdagingen die het met zich mee brengt. De zoektocht naar rendabiliteit, structuur en bekendheid is niet evident. Ik zie hoe Evi haar inzet om voor opbrengsten te zorgen en ik zie hoe hard het werken is.
Blijven geloven
In 2020 rondde ik mijn studie af. Daarmee trad ik af als voorzitter om als vaste begeleider aan de slag te gaan. Opnieuw een enorme groeikans. De druk om een zorgboerderij staande te houden ligt hoog. Toch blijf ik geloven. We zetten alles in om verder te gaan. Om stappen te zetten richting evolutie. Waar we begonnen met zomerkampen met 8 kinderen, ontvingen we er dit jaar meer dan 20. Dat is groei. En hier stopt het niet. We blijven investeren, zoeken en werken om initiatieven als deze recht te houden. Om gehoord en gezien te worden.
Van stagiaire naar begeleider was het voor mij ook een enorme groei. Ik leerde mezelf kennen, leerde zorggasten en hun achtergrond kennen en leerde wat het is om te streven naar iets waarin ik geloof. Met Evi Van Camp als voorbeeld.
En nu? Nu proberen we deze groei verder te zetten. Ik volg een opleiding als horse reflected coach om dat in te zetten als extra meerwaarde. Alle vrijwilligers en betrokkenen zetten zich in om nieuwe activiteiten en trajecten uit te werken. En Evi blijft verbazen met haar innovatieve ideeën en de moeite die zijn investeert. Dit is groei.